Joanna Chmielewska, pierwsza dama polskiego kryminału, ostatnimi czasy obniżyła poziom swoich książek. Wierni czytelnicy narzekają, że jej najnowsze powieści nie odznaczają się rozpoznawalnym dla Chmielewskiej poczuciem humoru. Ja twórczość autorki znam bardzo wybiórczo. Pamiętam, że w podstawówce zapamiętale zaczytywałem się w przygodach Tereski i Okrętki oraz Janeczki i Pawełka. Czy to wystarczy, aby powiedzieć, że lubię Chmielewską? Nie, dlatego na wakacyjne wojaże zabrałem ze sobą starą, bo wydaną w 1975 roku powieść o ckliwym tytule - "Romans wszech czasów".

Joanna Chmielewska to tak naprawdę Irena Becker Kuhn. Zapytana kilka lat temu przez dziennikarkę „Gazety Poznańskiej”, dlaczego postanowiła się posługiwać pseudonimem artystycznym, odparła: - Akurat rozwodziłam się z moim mężem. I pomyślałam sobie, że może mieć do mnie pretensje, bo szargam jego nazwisko po literaturze, jego zdaniem podrzędnej. Mając 32 lata wydała swoją pierwszą książkę „Klin” (1964), która została zekranizowana („Lekarstwo na miłość”, reż. Jan Batory, 1966). I choć z wykształcenia jest architektem, to od tego czasu pisanie stało się jej przeznaczeniem. Na taki zwrot wpłynęła... kaplica na paryskim lotnisku. Chmielewska patrząc na nią, stwierdziła, że nigdy jako architekt nie osiągnie takiego poziomu artyzmu. Talent, biegłość i mistrzostwo pokazała więc w pisarstwie. Uwielbia tory wyścigów konnych i kasyna. Zbiera pocztowe znaczki i bursztyny. W lodówce trzyma zawsze mrożony bób, jogurt i piwo.